Van klein en lokaal naar enorm en regionaal

We rijden in zes uur terug naar Windhoek. De fantastische variatie aan landschappen voorkomt dat je je verveelt. Waar je eerst een soort struiklandschap ziet, is het achter de volgende heuvel meer een woestijn, met vreemde vetplanten en rode rotsformaties. Mooi! We komen laat in de avond aan, en ik vertrek meteen de volgende ochtend naar een nieuwe bestemming in Namibië: de Caprivi strip, recentelijk herdoopt tot de Zambezi regio, om alle herinnering aan de Duitse koloniale tijd te doen vergeten. ‘Caprivi strip’ roept bij mij altijd een exotisch beeld op. Het is dan ook een raar stuk land. Een landtong in het uiterste oosten van het land, als een soort blinde darm raakt het net de Zambezi rivier aan (en Botswana, en Zambia, en Angola). Ik krijg het verhaal te horen dat Duitsland, de toenmalige kolonisator, met Engeland bakkeleide om een verbinding te krijgen met de Zambezi, om zo naar de Indische Oceaan te kunnen komen. Hadden ze even de Vicoria-watervallen over het hoofd gezien... Later is de strip door Zuid Afrika bezet ter verdediging tegen de vrijheidsstrijders uit het noorden.

Enfin, niet alleen geschiedkundig interessant, maar óók geografisch. Het is het hart van het Kavango-Zambezi Transfrontier natuurgebied, oftewel KAZA: www.kavangozambezi.org Vijf landen hebben afgesproken in dit enorme gebied natuur te beschermen, de lokale bevolking te ondersteunen, en van een versnipperd gebied één geheel te maken: Angola, Namibië, Zambia, Botswana en Zimbabwe. Groot project, veel plannen, veel politiek, maar ook veel natuur. De Caprivi is van essentieel belang voor het gehele KAZA project, omdat dit het centrum is, en een belangrijk obstakel vormt voor de gewenste verbondenheid tussen de natuurgebieden in de verschillende landen (zie www.wnf.nl/nl/actueel/nieuws/bericht/?bericht=6371 ). Vooral anti-vee hekken zijn een probleem. Wegens de EU regels voor import van vlees wil men niet dat vee in het zuidelijk deel (Botswana), in contact komt met mogelijk besmet vee en wild in het noorden. WWF werkt mee, adviseert en lobbiet om die verbindingen te herstellen.

Wie, WWF? Ja, nou ja, voornamelijk Russell, Greg en Richard van WWF Namibië. Oude rotten in het vak. Hebben hun wortels in heel zuidelijk Afrika, van Zuid-Afrika met allerlei wild-translocatie projecten tot het beheer van nationale parken in Zimbabwe, voordat Mugabe aan de macht kwam. Trouwens, nog steeds werken ze daar, juist nu. Ze hebben beiden gewerkt tijdens de apartheid, die ook hier in Namibië was. Heerlijke Engelse droge humor, bulderend van het lachen boven hun Gin-tonic (natuurlijk) als blijkt dat ik dacht dat Gemsbok en Oryx twee verschillende dieren zijn (één en hetzelfde…). Kennen iedereen die in het vak zit, weten hoe de diplomatieke vork in de steel zit. Gelukkig werken ze ook met een lokale NGO, die vooral met de lokale gemeenschappen werkt, anders zou het wel heel erg oude-jongens krentenbrood lijken…

Als afsluiting van deze trip gaan we nog even langs bij Peter en Lisa, beiden wonend in een onderzoekers tentenkamp, ver van iedereen vandaan, maar wel met wifi, wat onze lodge niet had… Paul en Lisa werken aan leeuwen en hyena’s, niet alleen in de Caprivi hier, maar ook in Zambia. Een knotsgek stel met een gedrevenheid waar zelfs Russell en Greg stil van worden, mijmerend over hoe zij dat vroeger óók deden, en oh oh, wat was dat een mooie tijd. Ik ben allang blij met deze mensen gesproken te hebben, want met hen gaan we samen werken hier en in Zambia. Die leeuwen hebben namelijk echt hulp nodig. Ik pest Greg en Russel met hun verhalen uit de oude doos, maar ik krijg het lid op de neus, als we vervolgens met z’n allen het Babwata park in rijden, op zoek naar de leeuwen. Ze hebben niks verloren aan kennis van bush-bashing en spoorzoeken: een uur later genieten we van drie leeuwen!

Ik heb genoeg stof om over na te denken als ik naar huis vlieg. Ik heb
een goed beeld gekregen van wat er gedaan wordt in dit schitterende Namibië. Tot de volgende keer!