De paden op

Na het ontbijt van tofu, gebakken varkensoren en dumplings gaan we eindelijk het bos in. Helaas eerst nog even de bus in, want je moet wel even rijden voordat je in panda-habitat bent. Zo rij je van een metropool (in mijn Nederlandse ogen), door industriegebied, langs dorpen en dorpjes uiteindelijk de bergweggetjes in en komen we bij het “rangerstation”, de basis waar de rangers (boswachters) wonen die het reservaat beschermen. We worden wederom ontvangen door diverse lokale hoogwaardigheidsbekleders. Bij de (Chinese) introductie over het reservaat waar we zo in mogen bekijk ik stiekem de zoveelste bizarre mees die ik hier zie. Een soort koolmees, maar dan met hippe kuif en roze in plaats van gele buik.

Ik had me neergelegd bij het feit dat we geen panda zouden zien. Soit. Maar als ik merk dat we met een groep van vijftien luid pratende en rokende mensen het bos in marcheren, besef ik dat van vogeltjes kijken, laat staan het zien van groter wild waarschijnlijk niet veel komt. Jammer, maar het leert me wel de realiteit van het Chinese recreëren kennen. Dat is niet altijd even milieu of wild-vriendelijk, gezien het afval overal en voorgenoemde geluidproductie. Ik vraag aan de baas van het reservaat of dat een probleem is, hij antwoordt (na vertaling natuurlijk, we zijn inmiddels een kilometer verder) dat dat geen probleem is, de mensen gaan niet diep het bos in. De voorgaande resultaten van het project kennende denk ik dat de vruchtbare samenwerking tussen lokale overheid en WWF ervoor zal zorgen dat het inderdaad niet meer wordt dan wat verstoringen in de marge van het pandagebied. Maar je weet nooit met de soms supersnelle ontwikkelingen in China.

Ik heb me inmiddels losgemaakt van de kudde, en samen met mijn twee collega’s en de ranger loop ik vooruit en geniet van de stilte, de schitterende natuur en stel de ranger vele vragen over hoe het met het beheer van het reservaat gaat, wat WWF voor hem betekent, en natuurlijk hoeveel panda’s hier zitten. Deze ranger laat me later een filmpje zien hoe ze patrouilleerden door de met sneeuw bedekte bergen. Inclusief kamperen en die steile bergen beklimmen. Respect. Gelukkig snoep ik toch nog wat vogeltjes en mooie wildsporen mee. De rest van de groep is halverwege blijven hangen om te praten en te roken.

Op de terugweg naar het hotel stoppen we in een dorpje van vijf huizen, waar we met de hele groep gaan eten. Er hebben hier nog nooit westerlingen gegeten, en het is leuk om te zien hoe enthousiast de gastheer en vrouw zijn. Ik neem een kijkje in de keuken, waar vier vrouwen zich in het zweet staan te wokken op een door WWF gedoneerd speciaal fornuis dat 50% brandhout bespaart, en dus bos, en tevens de moeite van het hout verzamelen vermindert. We krijgen een lokaal destillaat geserveerd, dat je met goed fatsoen niet kan weigeren. De smaak hangt nog in mijn huig als ik een paar uur later de onbegrijpelijke Chinese TV uitzet om te gaan slapen.