Ik heb een nieuwe liefde!
Door: Christiaan
Blijf op de hoogte en volg Christiaan
06 November 2013 | Zambia, Lusaka
Ik had ze wel eens in Artis gezien. En op die ene opname die van een jacht van hen gemaakt is, vanuit een helikopter. En van een paar andere organisaties die zich inzetten voor hun bescherming. Maar vooral van de Engelse koosnaam die ze dragen, zijn Latijnse naam zegt het al: Lycaon pictus, oftewel: “Painted dog”. De Afrikaanse wilde hond. Die gevlekte hond met die mooie grote ronde oren. Eigenlijk een lapjeshond met die kleuren. Speels, actief, levend in een “pack”, heel erg snel en met een enorm uithoudingsvermogen. Nadat we gister de leeuwen al hadden gezien (!) nam bij mij de spanning toe, we zouden de wilde honden gaan zoeken! Eindelijk een kans om ze een keer in het wild te zien.
De wilde hond is eigenlijk het ultieme vlaggenschip van onze visie om beschermde gebieden goed te beheren en vooral met elkaar te verbinden. Er zijn er maar weinig van over, zo’n 6,500 in heel Afrika. Ze hebben een enorm leefgebied nodig, tussen de 200 en 2000 vierkante kilometer. Dat is tussen de 20,000 en 200,000 voetbalvelden! Ze leven in dynamische groepen, waar de jongen uit vertrekken als ze een à twee jaar oud zijn, waarop er weer een nieuw nest van maximaal tien jongen geboren wordt. Ze worden gevangen in strikken omdat ze enorme afstanden afleggen, ze worden verdrongen door leeuwen die hen helemaal niet tolereren en dan zit er ook nog vaak een troep hyena’s hen op de hielen om zodra ze een prooi hebben gevangen deze te stelen. Geen wonder dat deze schitterende dieren van hot naar her draven.
Want draven doen ze. Ook al is het alpha-vrouwtje (die is de baas van het roedel) gezenderd, we kunnen de groep nauwelijks vinden. Vage piepjes komen uit de ontvanger van Henri, -Thandiwe’s Zambiaanse collega-, terwijl we het halve park doorrijden. Uiteindelijk, het schemert al, zijn we erachter dat de groep in een bos zit waar we nu drie keer omheen gereden hebben. “Ze slapen, morgenochtend zullen ze wel gaan jagen”, aldus Henri en Thandiwe. Dus slaan we het kamp op midden in het park, naast dat bos. Het moet niet gekker worden! Vol spanning val ik in slaap op het imperiaal van de Landrover, met de schitterende sterrenhemel als deken.
Om 04:30 staan we op, pakken in en zoeken de honden, die ook al op zijn en weer aan de wandel zijn. Ik kan mijn geluk niet op als we ze spelend aantreffen in de uitlopers van het bos. Uitbundig spelende jonge honden, alerte volwassenen, ik weet niet waar ik moet kijken met 19 wilde honden om ons heen! Ik wil me net in de arm knijpen als een korte blaf ervoor zorgt dat de honden er echt als een speer vandoor gaan. Een halve tel later zie je niks meer. Ze zijn op jacht! We scheuren in de auto achter ze aan en komen net op tijd aan; ze hebben een Puku gevangen, en zijn door het dolle heen. Ik zal u de lugubere details besparen, maar laat ik dit zeggen: het is een nogal confronterend onderdeel van de voedselketen… Maar man man wat spannend om die ge-oliede jacht machine aan het werk te zien!
Het onderzoek van het Zambia Carnivore Programma (http://www.zambiacarnivores.org) is essentieel om aan te tonen dat deze honden het echt niet redden met het park als enig leefgebied. De gegevens over hun bewegingen, hun voedselbehoefte, de concurrentie van de leeuw en het aantal strikken dat gevonden wordt wijst allemaal op de urgente noodzaak om de buffergebieden om nationale parken óók te betrekken in natuurbeschermingsbeleid van de overheid. En daar werken onze collega’s van WWF Zambia dan weer aan! Goede samenwerking, mede mogelijk gemaakt door onze Nederlandse donateurs. Waarvan akte!
De wilde hond is eigenlijk het ultieme vlaggenschip van onze visie om beschermde gebieden goed te beheren en vooral met elkaar te verbinden. Er zijn er maar weinig van over, zo’n 6,500 in heel Afrika. Ze hebben een enorm leefgebied nodig, tussen de 200 en 2000 vierkante kilometer. Dat is tussen de 20,000 en 200,000 voetbalvelden! Ze leven in dynamische groepen, waar de jongen uit vertrekken als ze een à twee jaar oud zijn, waarop er weer een nieuw nest van maximaal tien jongen geboren wordt. Ze worden gevangen in strikken omdat ze enorme afstanden afleggen, ze worden verdrongen door leeuwen die hen helemaal niet tolereren en dan zit er ook nog vaak een troep hyena’s hen op de hielen om zodra ze een prooi hebben gevangen deze te stelen. Geen wonder dat deze schitterende dieren van hot naar her draven.
Want draven doen ze. Ook al is het alpha-vrouwtje (die is de baas van het roedel) gezenderd, we kunnen de groep nauwelijks vinden. Vage piepjes komen uit de ontvanger van Henri, -Thandiwe’s Zambiaanse collega-, terwijl we het halve park doorrijden. Uiteindelijk, het schemert al, zijn we erachter dat de groep in een bos zit waar we nu drie keer omheen gereden hebben. “Ze slapen, morgenochtend zullen ze wel gaan jagen”, aldus Henri en Thandiwe. Dus slaan we het kamp op midden in het park, naast dat bos. Het moet niet gekker worden! Vol spanning val ik in slaap op het imperiaal van de Landrover, met de schitterende sterrenhemel als deken.
Om 04:30 staan we op, pakken in en zoeken de honden, die ook al op zijn en weer aan de wandel zijn. Ik kan mijn geluk niet op als we ze spelend aantreffen in de uitlopers van het bos. Uitbundig spelende jonge honden, alerte volwassenen, ik weet niet waar ik moet kijken met 19 wilde honden om ons heen! Ik wil me net in de arm knijpen als een korte blaf ervoor zorgt dat de honden er echt als een speer vandoor gaan. Een halve tel later zie je niks meer. Ze zijn op jacht! We scheuren in de auto achter ze aan en komen net op tijd aan; ze hebben een Puku gevangen, en zijn door het dolle heen. Ik zal u de lugubere details besparen, maar laat ik dit zeggen: het is een nogal confronterend onderdeel van de voedselketen… Maar man man wat spannend om die ge-oliede jacht machine aan het werk te zien!
Het onderzoek van het Zambia Carnivore Programma (http://www.zambiacarnivores.org) is essentieel om aan te tonen dat deze honden het echt niet redden met het park als enig leefgebied. De gegevens over hun bewegingen, hun voedselbehoefte, de concurrentie van de leeuw en het aantal strikken dat gevonden wordt wijst allemaal op de urgente noodzaak om de buffergebieden om nationale parken óók te betrekken in natuurbeschermingsbeleid van de overheid. En daar werken onze collega’s van WWF Zambia dan weer aan! Goede samenwerking, mede mogelijk gemaakt door onze Nederlandse donateurs. Waarvan akte!
-
06 November 2013 - 16:31
Frederik:
Tof dat je honden gezien hebt, geluksvogel! -
06 November 2013 - 18:13
Germaine Baijer:
Mooi verhaal! Als ik zo vrij mag zijn zou je straks je verslagen moeten bundelen in een boekje. Het leest lekker weg en spreekt tot de verbeelding. Enne doe mij zo'n pup met ronde oortjes.
Leuk om zo te lezen hoe enthousiast je bent in je werk. Xx Germaine -
06 November 2013 - 18:46
Joan Linthorst Homan:
Chris, leuk om je blog te lezen. Enjoy en keep up the good work. -
06 November 2013 - 19:31
Herman Vree:
Chris wat kan je me toch jaloers maken met je belevenissen !
Ik kan niet wachten op je foto's en filmpjes.
Zodra je weer in Holland bent moet je toch eens uitvoerig alles uiteenzetten en me alles laten zien!
tot gauw
Herman -
07 November 2013 - 10:12
Lot:
Wat is in 's hemelsnaam een puku... ??
Google weet gelukkig raad.
Voor allen die dat ook niet wisten: een antilope die op grasland leeft en voorkomt in het zuiden van DR Congo, Namibie en Zambia.... Hoogte circa 70-80 cm en gewicht circa 80 kilo. Die honden hebben een dus een flink maal gehad....
Groet Lot -
07 November 2013 - 10:17
Liedewey:
Wat een gaaf verhaal weer Christiaan, ik kan niet wachten tot de 'live' versie bij de koffie! Ik ben ook blij dat ik nu weet wat een puku is, al heeft het arme dier daar zelf niets meer aan ;-)
Geniet nog van je tijd in Afrika en tot gauw op kantoor!
Groet, Liedewey -
07 November 2013 - 11:21
Femke:
Spannende avonturen beleven jullie daar zeg! Heel gaaf dat je de honden hebt gezen na lang gespeur. Ik kijk alweer uit naar je volgende verhaal!
Veel succes en plezier daar nog even!
Groet, Femke -
08 November 2013 - 09:24
Rita:
Jeetje Chris wat een mooie verhalen weer! Wat een rot baan heb je toch :-) -
09 November 2013 - 15:54
Carin:
Mijn favorieten! Echt heel gaaf dat je dit zo mee mag maken. Ben best een beetje jaloers ;-)
Geniet! -
09 November 2013 - 16:22
Bob:
Ben benieuwd over welk park je in Zambia spreekt. Ik ben er geweest (twee maal zelfs) en de laatste keer in 2005. We zijn toen in een net ontwikkeld park geweest tussen de suikerrietplantages in, in Mazabuka (een WNF ontwikkeld park). Aldaar ook de lokale chief ontmoet, heel indrukwekkend. Even verder op stonden de suikerfabrieken te draaien. Heel raar beeld. Toen wij er waren was er nog aar heel weinig wild, wat zebra's maar voor de rest niet zoveel. Is dat het park waarover jouw verhaal gaat??
-
09 November 2013 - 16:59
Tinie:
Wij hebben ook het geluk gehad ze te zien. Dat was in South Luangwa, en volgens mij is dat nu hier ook het geval. Het zijn ontzettende leuke , nieuwsgierige beesten. Erge goede jagers en heel sociaal in hun eigen pack! Verdienen zeker onze hulp bij het instandhouden en beschermen! -
09 November 2013 - 21:08
Christiaan Van Der Hoeven:
Hoi Bob,
Dit stuk over de wilde honden gaat over South Luangwa Park.
Mazabuka ken ik zelf niet, heb ik ook niet over gehoord, zal eens navragen, dit is tenslotte voor mij allemaal nogal nieuw!
Groet,
Christiaan
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
