Zorgvuldig opgebouwde spanning

Het is 05:15 als mijn wekker gaat. Ik sla mijn dekbed open (het is frisjes hier op 1800 meter), en zie natuurlijk niks door mijn enorme schuifpui met uitzicht over de vallei. Het is namelijk nog aardedonker. Ik hou van een stevig ontbijt, maar de eieren met bacon en worstjes gaan er wat lastig in. Mijn lichaam weet niet zeker of het ’s avonds laat of ’s morgens vroeg is. En ik ben natuurlijk lichtelijk gespannen. Ga ik nu eindelijk de Diceros bicornis, oftewel de zwarte neushoorn zien? We stappen in zo’n typische safari jeep, met allemaal bankjes achterop, en een dakje. Martin, hoofdgids, twee assistent-gidsen, en een Duits echtpaar gaan mee. Er zijn enorm veel Duitsers in Namibië. Je hoort Afrikanen niet vaak Duits praten, een beetje vreemd is dat wel: “Nein, das ist ein Kuhantilope, kein Rappenantilopen”.

Goed. We rijden dik anderhalf uur door donker en schemer, af en toe stoppen we om een spoor of een mooie vogel te bekijken of te luisteren naar de uitleg van de gids. Uiteindelijk wordt een neushoornspoor gevonden en worden de twee spoorzoekers vooruitgestuurd om de neushoorn te zoeken. Via walkietalkies houden we contact. Ik geloof het niet zo, uit ervaring weet ik dat ze moeilijk te zien zijn, en dat goede gidsen een mooie tocht kunnen leiden, ook zonder dat je het uiteindelijke doel ziet. Terwijl we wachten op nieuws van het front klimmen we op een heuvel en verbazen we ons over de schitterende groenheid en bloemenpracht hier. Alles is groen, in vele tinten en schakeringen. De gids ziet zelfs bloemetjes die hij nooit eerder heeft gezien. Door de vele regen de afgelopen tijd is het groener dan ooit. Als het toeristen hoogseizoen is, is het hier dor en bruin, en zijn de dieren makkelijk te vinden, want ze hangen allemaal rond de plekken met water.

Er klinkt gekraak op de radio. Ze hebben er een gevonden! Met gezwinde pas lopen we achter de gids aan, na eerst gehoord te hebben wat we wel en niet mogen doen. Een half uur later wijst de gids naar de overkant van het dalletje. Daar zie ik inderdaad mijn eerste zwarte neushoorn, met kalf! Ze is eigenlijk steenrood, van het modderbad. We kunnen erg dichtbij komen aangezien neushoorns slecht zien. We genieten een half uur van het tafereel, totdat moeder en kind over de kam van de berg verdwijnen. We lopen dolblij terug, high-fives uitdelend aan elkaar. Wat een ervaring. Oh ja, op de terugweg zagen we ook nog een leeuw, met een karkas van een gemsbok, ook wel Oryx geheten. Top.

Terug in de lodge schakel ik even terug naar werkmodus, en vraag naar het logboek, waar ze bijhouden wat ze gezien hebben tijdens de safari-drives, en op basis waarvan er geld door de lodge in het roofdierenfonds gestort wordt dat vervolgens gebruikt kan worden door de conservancy voor bijvoorbeeld het compenseren van verlies van vee aan leeuwen. Hoe direct kun je de link maken!? Als ik het logboek bekijk, zie ik dat ze bijna altijd zwarte neushoorn zien als ze op safari gaan! Wauw, dat is nog eens een staaltje marketing en managen van verwachtingen. Het dondert niet. Maakt het voor mij niet minder mooi. Check. Did it. Done it. Seen it!

PS. De foto’s komen later. Dit zijn snapshots met smartphone.